เธอจ๋าเธอ..           จำได้ไหม..            ในวันนั้น
เธอหันหลัง..          จากฉันไป..           กับใครอื่น
สองเข่าคู้..            อ้อนวอนเธอ..        ให้กลับคืน
เสียงสะอื้น..          ปิ่มว่า..                จะขาดใจ

เธอนั้นหรือ..          มองเมิน..             แล้วเดินผ่าน
ไม่สะท้าน..           ดวงจิต..               คิดหวั่นไหว
ตระกรองกอด..      กันต่อหน้า..          ลาจากไป
ไร้เยื่อใย..             ตัดสัมพัน..            ที่ฉันมี

ความอาลัย..          อาวรณ์..              ตอนสิ้นหวัง
ใจภินทร์พัง..         แทบด่าวดิ้น..         รักบินหนี
ความท้อแท้..         โถมประดัง..          ฝังฤดี
สุดเหลือที่..           เอ่ยคำ..               พร่ำวาจา

น้ำใสใส..              ไหลหลั่ง..             ไม่ยั้งหยุด
ดังถูกฉุด..             เข้ากองไฟ..           แทบใบ้บ้า
วิญญาณแทบ..       แตกสลาย..           ไร้ชีวา
รวดร้าวมา..          หลายปีนัก..          ขอพักใจ

ตั้งปณิธาน..          กับหัวใจ..             เอาไว้ว่า
ไม่ปรารถนา..        ประสพ..              พบรักใหม่
ความเจ็บช้ำ..         ตอกย้ำ..              ช้ำกายใจ
สอนตนให้..           เข้มแข็งขึ้น..          ฟื้นศรัทธา

ด้วยทั้งรัก..           ทั้งเกลียด..            ทั้งเคียดแค้น
เข้าฝังแน่น..          เจ็บหนัก..             เกินรักษา
ยิ่งรักมาก..            ยิ่งเกลียดมาก..       หากเอ่ยมา
แม้ใบหน้า..           ไม่ขอพบ..            ประสพเจอ

กว่าจะลืม..           เธอได้..                ใช่ง่ายนัก

ผ่านมามาก..         รักร้ายลึก..            ระลึกเสมอ
เฝ้าเก็บรัก..           กักขังใจ..              ไม่พบเจอ
ลาก่อนเธอ..          ทุกทุกชาติ..          เราขาดกัน..